Η
ναζιστική έμπνευση των στρατοπέδων
συγκέντρωσης δεν θα μπορούσε να παράγει
τίποτα άλλο πέρα από αυτό που προκύπτει
από την ίδια τη φύση της ύπαρξής τους:
δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών.
Πρόσφατα, ένας μετανάστης από το Πακιστάν,
ο Ναντίμ, έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα
στο κελί του. Ο θάνατος του Ναντίμ ήρθε
μερικές μέρες μετά τον θάνατο Αφγανού
πρόσφυγα από φυματίωση και ήταν η τέταρτη
απώλεια ανθρώπινης ζωής μέσα στο
κολαστήριο της Αμυγδαλέζας. Η αυτοκτονία
του Ναντίμ ήρθε μετά την ανακοίνωση της
παράτασης της κράτησης του στην Αμυγδαλέζα
για άλλους 24 μήνες.
Ο
θάνατος του Ναντίμ είναι δολοφονία.
Είναι μία από τις δολοφονίες που έχει
διαπράξει ένα σύστημα που παράγει
αδικία, εκμετάλλευση και καταπίεση όπως
το ανθρώπινο σώμα παράγει τον ιδρώτα,
ένα σύστημα που χρησιμοποιεί τους
ανθρώπους ως παραγωγικές μηχανές και
όσους «περισσεύουν» από την διαδικασία
της παραγωγής τους μεταχειρίζεται σαν
αντικείμενα. Στο πλάι της Μανωλάδας και
των εργασιακών γαλέρων που γεμίζουν
από «αόρατους» εργαζόμενους, βρίσκεται
η Αμυγδαλέζα, η Πέτρου Ράλλη και όλες
οι υπόλοιπες φυλακές, όπου στοιβάζονται
οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που δεν
χρησιμεύουν στα αφεντικά.
Χιλιάδες
άνθρωποι που έφυγαν από τις χώρες τους
γυρεύοντας μια καλύτερη ζωή καταλήγουν
στην κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης
χωρίς να έχουν καν διαπράξει κάποιο
αδίκημα, κρατούνται παράνομα για μήνες
ή και για χρόνια και όποτε η ανθρώπινη
αξιοπρέπεια τους οδηγεί στην εξέγερση
βρίσκουν απέναντι τους τις κρατικές
δυνάμεις καταστολής. Μια κατάσταση
εξαίρεσης αναπτύσσεται διαρκώς, κομμάτι
ενός κόσμου που κάθε μέρα αφαιρεί ζωές.
Ενός κόσμου που δεν μπορεί να αλλάξει,
αλλά μόνο να ανατραπεί.
Ταυτόχρονα,
το Κράτος αποδεικνύει για ακόμη μια
φορά, ότι υπάρχει για να σπάει την
συλλογική δράση και την αλληλεγγύη
μεταξύ των καταπιεσμένων, όπως έπραξε
το Σάββατο 21/1, όταν συλλογικότητες που
δραστηριοποιούνταν στο αντιρατσιστικό
και αντιφασιστικό κίνημα δέχτηκαν
επίθεση από τα ΜΑΤ με έντονη χρήση
χημικών, ξύλου και κυνηγητού ακόμη και
σε διαδηλωτές που οπισθοχωρούσαν κατά
τη διαδήλωση στο κέντρο κράτησης
μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Τη στιγμή
που κυβέρνηση και οι διάφοροι υποστηρικτές
της βρίσκουν «αχρείαστη» κάθε κινητοποίηση
για τις ανάγκες μας, τους απαντάμε ότι:
Δεν αφήνουμε σε κανέναν σωτήρα την τύχη
των μεταναστών κρατουμένων στα κολαστήρια
των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αλλά ούτε
και την ίδια την ζωή μας. Όσο η εκμετάλλευση
και η καταπίεση συνεχίζει να υφίσταται
μέσα σε αυτή την κοινωνία, όσο Αμυγδαλέζες
και Μανωλάδες αιχμαλωτίζουν και
εκμεταλλεύονται ανθρώπους, το κοινωνικό
κίνημα θα βρίσκεται στον δρόμο και δεν
υπάρχει κανένας μπάτσος, πόσο μάλλον
καμία «υπόσχεση» ή «δέσμευση», που θα
μπορέσει να το καταστείλει.
Είναι
χιλιοειπωμένο αλλά η ίδια η πραγματικότητα
επιτάσσει την επανάληψή του: οι πρόσφυγες
και οι μετανάστες πρέπει να γίνουν
οργανικό κομμάτι του εργατικού κινήματος
και η ταξική αλληλεγγύη να νικήσει την
βαρβαρότητα που αναπτύσσεται εναντίον
τους. Η ίδια η ύπαρξη των στρατοπέδων
συγκέντρωσης αποτελεί ντροπή και
συλλογική ήττα για την εργατική τάξη.
Το εργατικό κίνημα οφείλει να ανοίξει
το ζήτημα με όλη του την δυναμική και
να το κρατήσει ανοιχτό μέχρι και το
τελευταίο στρατόπεδο συγκέντρωσης να
αποτελέσει παρελθόν.
Η Τοπική Ένωση Βόλου της Αναρχοσυνδικαλιστικής
Πρωτοβουλίας Ροσινάντε συμμετέχει και
καλεί τα σωματεία, τις δυνάμεις του
εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος
και τις εργατικές συλλογικότητες στην
πορεία για το κλείσιμο των στρατοπέδων
συγκέντρωσης την Πέμπτη 26/2, 6μμ, στην
πλατεία Αγίου Νικολάου.
-ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ
ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚEΝΤΡΩΣΗΣ
-ΑΜΕΣΗ
ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
-ΠΛΗΡΗ
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ
ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
-ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ
ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ
